Bevrijdend intiem

​

Meneer was overleden en zijn vrouw en kinderen wilden iedereen de gelegenheid geven om afscheid van hem te nemen, maar ze voelden niets voor een samenkomst in een aula van het crematorium. Ik stelde een uitvaartinterview voor, maar ze wisten niet wat dat was. Begrijpelijk, want de benaming had ik kortgeleden zelf bedacht. (dit verhaal komt uit begin 2018, één van de eerste testinterviews waardoor ik het idee kon gaan ontwikkelen wat uiteindelijk bijna twee jaar heeft gevraagd).

 

In het uitvaartcentrum waar meneer was opgebaard werd op de dag van de uitvaart een uur uitgetrokken waarin iedereen die dat wilde afscheid kon komen nemen en de familie kon condoleren. Ongeveer 70 personen kwamen, namen afscheid, condoleerden de familie en bleven nog even napraten bij een kopje koffie met een stroopwafel, want daar hield meneer zo van.

 

Na het uur sloot ik samen met de familie bestaande uit 11 personen de kist en vormden we met stoelen een kring rond de gesloten kist. Er stond wat drinken op de tafeltjes. Het eerste muziekstuk klonk. Ik heette iedereen welkom en ik stelde wat vragen. Van alle kanten kwamen antwoorden en er ontstond een mooi gesprek vol herinneringen die steeds weer nieuwe herinneringen opriepen. We wisselden de verhalen af met muziek en met het aansteken van kaarsen. Dochter had een tekst die ze graag wilde voorlezen en ook daarop kwamen reacties die zowel een lach als een traan opriepen.

Wat was het bevrijdend intiem.

Wat werd er eer gedaan aan het leven van meneer.

 

We besloten het uitvaartinterview met het leggen van bloemen op

de kist. Door het raam zag ik dat de rouwauto inmiddels was

voorgereden. We droegen de kist met elkaar naar de auto,

er werden nog woorden van dank tegen meneer gezegd en 

de deur van de rouwauto werd gesloten. De familie vormde

een haag voor de auto waar de auto langzaam doorheen reed.

​

De laatste rit zou hij alleen maken, liefdevolle gedachten begeleidden hem.

                                                                                                                                                                             ​

Het was mooi, het was goed zo.

​

Bij het crematorium volgde een technische crematie, zoals dat heet,

oftewel een aanvoer zonder meer, er was geen familie bij aanwezig.

Sommige mensen ervaren dat als koud en kil of onaf, maar het afscheid was

zo fijn geweest dat het geen afbreuk kon of zou doen aan het afscheid.

​

Zijn lichaam vertrok, hij bleef.

​

​

​

​